Tai: Character from Soul Mate

ลงรูปหน้าโฮมใหม่ ไฉไลสไลดิ้ง (หัวเราะ)
จริงๆลงไปตั้งแต่เมื่อวันจันทร์
รู้สึกจะเครียดอะไรสักอย่างอยากระบายสี
ก็เลยไปเอารูปเก่าๆที่วาดไว้มาแสกนแล้วลงมือ (หัวเราะ)

รูปนี้เป็นรูปที่วาดเมื่อ 4 ปีก่อนเห็นจะได้ ตั้งแต่สมัยเรียนแน่ะค่ะ เป็นคาแรกเตอร์จากนิยายของเราเอง เรื่อง Soul Mate ซึ่งเป็นสเปพาร์ตของเรื่อง Renour ที่แต่งเมื่อตอนอยู่ม.ปลาย คนอ่านก็เพื่อนๆกันเอง แต่เรื่อง Soul Mate นี่ไม่เคยให้ใครอ่าน อ่านเองคนเดียว (หัวเราะ)

ต่อไปนี้เป็นส่วนทบทวนความจำตัวเอง

เรื่องเรนัวร์เป็นเรื่องที่เราแต่งเพราะความคึกๆ คาแรกเตอร์หลายตัวได้เพื่อนตั้งชื่อให้ แน่นอนว่าเรายังไม่ลืม ขอบคุณนะ ^^ เป็นนิยายธรรมดาๆ ไม่ใช่นิยายในวงการ (หัวเราะ) บอกตรงๆว่าเนื้อเรื่องอ่อนด๋อยมาก กลับมาอ่านอีกครั้งนี่ขัดใจอย่างมาก ก็ได้ลงมือรีไรท์ไปเรียบร้อย แต่การรีไรท์นี่ก็ยากนะเอาเรื่องเลยนะ บางครั้งเราก็เสียดายความสนุกแบบออริจินัล(ด๋อยๆ) สุดท้ายเลยรีไรท์ไม่ลงปล่อยให้ค้างคาไปอย่างนั้น

สำหรับเรนัวร์เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราเขียนแนวโชเนนไอเข้าไปด้วย เลยเกิดเป็นสเปพาร์ตเรื่อง Soul Mate ขึ้นมา แต่เป็นสเปพาร์ตที่เขียนยากหนักกว่ารีไรท์เพราะต้นเรื่องมันไม่สมเหตุสมผล พอจะมาสเปต่อ มันเลยติดๆขัดๆไปหมด สุดท้ายก็ตัดสินใจแยก Soul Mate ออกมาจากเรนัวร์อย่างสิ้นเชิง เขียนเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกัน แค่เอาชื่อตัวละครและบทพูดบางประโยคมาเฉยๆ ซึ่งก็ช่วยได้ในระดับนึง

เพราะเป็นโชเนนไอเรื่องแรก เราเลยค่อนข้างรักคาแรกเตอร์ของเรื่องนี้มากๆ ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครสามตัวซับซ้อนจนเรางง (หัวเราะ) เนื้อเรื่องไม่มีอะไร มีแต่เรื่องของความรักอย่างเดียว แนวคิดก็มีเพียงแค่ว่า ชีวิตหนึ่งของคนเรา จะมีความรักที่เรียกว่ารักแท้ได้กี่ครั้ง…และเรา จะรู้ได้ยังไงว่าแบบไหน ที่เรียกว่ารักแท้

สำหรับไท จะเป็นตัวแทนของคนที่สูญเสียคนรักคนแรกและคนที่สองเพราะตัวเขาเอง ก่อนตายไทได้อธิฐานขอให้ได้พบกับกันอีกครั้งเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด แต่แม้แต่ตัวไทในชาติก่อนเองก็ยังไม่รู้ว่าคนรักคนไหนคือรักแท้ของตัวเอง ดังนั้น เมื่อทั้งสามคนกลับมาพบกันอีกครั้งแบบพร้อมหน้าสามคน จึงเกิดเป็นความรักที่ไม่ลงตัว ที่แม้แต่คนแต่งเองก็งงกับการแต่งเช่นกัน (หัวเราะ)

ฟังดูยากๆเนอะคะ แค่เราก็ชอบคาแรกเตอร์ทั้งสามตัวนี้จริงๆ ไม่มีตัวร้าย ไม่มีนายเอก มีแค่คนที่ถูกรัก และคนที่เสียสละเพื่อรัก มันอบอุ่นและเจ็บปวดดี (อย่างหลังนี่คนแต่งมาโซ -_-“)

รัก…แม้ไม่พูด…ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก…

รัก…แม้รักยังไง…ก็รักได้เพียงครึ่งใจ…

และรัก…แม้เจ็บเพียงไหน…ก็ยังเลือกที่จะรัก…ไม่เปลี่ยนแปลง

ความรักของคนสามคน…ที่ก่อเกิดขึ้นต่างเวลาหากผูกสัมพันธ์กัน…

เช่นนี้แล้ว…ความหมายของคู่แท้สำหรับพวกเขา…โชคชะตาจะให้คำตอบเช่นไร…

ใครคือคู่แท้ของกันและกัน???

วันนี้คงรำลึกความหลังแค่นี้ วันหลังจะลองเอาคาแรกเตอร์ตัวอื่นมาลงอีก ชอบ (หัวเราะ)

อิโจ

อิสระ

ตอนนี้ก็รู้สึกเบาตัวขึ้น ถึงแม้ว่าจะมีอะไรที่ต้องสะสางอีกมากมาย
ทั้งๆที่รู้ว่าช่วงนี้จะต้องวุ่นวายมากแน่ๆ แต่เรากลับสบายใจ

อย่างที่เค้าว่ากันจริงๆแหละค่ะว่า

เมื่อไหร่ที่คนเราเห็นปลายทาง…จะไม่มีความกลัว
ตอนนี้ อิสระรอเราอยู่ที่ปลายทาง จิตใจมันเลยเบิกบานเป็นพิเศษ

ที่ต้องทำตอนนี้คือสู้กับตัวเองให้ได้ แล้วไปให้ถึงอิสระเร็วๆ (ยิ้ม)

ต้องกล้า…ที่จะกางปีกบินนะ

ฟิค/นิยาย

ตอนนี้อ่านเยอะขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เครียดด้วย และตามใจตัวเองด้วยค่ะ (นิสัยไม่ดีเลย) เมื่ออาทิตย์ที่แล้วโหมอ่านออริจินัลไปเรื่องนึง 1836 หน้า (บ้าไปแล้ว โฮก) อ่านในยามากิ ให้โหมอ่านยังไงก็อ่านได้แค่วันละ 600 หน้าเท่านั้น ต้องอ่านติดต่อกันไปประมาณ 3 วัน (-_-“) ผลคือ อินค่ะ อินอย่างแรง เกือบทำงานทำการไม่ได้ (หัวเราะ)

เลยกลายเป็นว่าตอนนี้กลับมาบ้าออริจินัลได้อีก อ่านฟิคแล้วมันไม่ถึงใจเท่าออริจินัลเนอะคะ แบบว่าออรินี่ได้จินตนาการแบบสุดตัว เลยสุดโต่ง (หัวเราะ)

มีที่ไหนมีออริดีๆให้อ่านบ้างน้า (แน่นอนว่าออริวายนะ ธรรมดาอ่านไม่เป็น ฮา) เดี๋ยวนี้ต้องเลือกบ้างเหมือนกันนะคะ เด็กๆรุ่นใหม่ๆ ใช้ภาษาได้ไม่ค่อยถูกใจเราเลยให้ตาย บางทีหาสนุกๆไม่ได้ก็ต้องแต่งเองค่ะ (ยังกล้าคิดเรื่องนี้อีกเหรอเธอ??) ออริที่เราแต่งเองมีเยอะนะคะ แต่ไม่เอาให้ใครอ่าน กลัวโดนทวง (หัวเราะตายไปแล้ว) ก็ฟิคหลายๆเรื่องดองไว้ตั้งเยอะ ถ้าทะลึ่งลงออริอีกมีหวังตายพอดีสิ แต่คนเดียว อ่านคนเดียว ทวงคนเดียวแหละดีแล้ว (ฮา)

ถ้าใครอยากอ่าน (มี?) แอบกระซิบบอกได้นะ จะเอาลงในบล็อกเนี่ยแหละ แต่ถ้าไม่จบห้ามทวงล่ะ (หัวเราะตายไปแล้ว)

ทรงผม

ตอนนี้เริ่มเบื่อมากๆ ทำยังไงดี??

ไม่อยากตัดสั้นแล้ว เพราะทำทรงเดิมมาหลายปี แต่จะให้ทนจนกว่ามันจะยาวกว่านี้ก็กลัวตัวเองว่าจะหุนหันวิ่งเข้าร้านทำผมไปซะก่อน เฮ้อ ผู้หญิงผมยาวนี่ก็ต้องอดทนเหมือนกันเนาะ ลำบากจัง

ตรวจฟัน

เอาเหล็กออกแล้วก็จริงแต่ยังต้องไปให้หมอตรวจทุก 3 เดือนเพื่อสุขภาพฟันที่ดี คราวนี้ไปหาหมอมา หมอบีบลวดรีเทนเนอร์ให้ แทบอยากร้องให้แน่ะ ฮึก ใส่ทีร้าวไปทั้งแผงเลย หมอว่าของเดิมหลวมแล้ว ต้องบีบให้มันแน่นหน่อย แต่อันนี้มันแน่นไปมั๊ย บางครั้งไม่อยากถอดรีเทนเนอร์ออกเลยเพราะใส่กลับเข้าไปลำบากมาก แต่สักพักก็จะชินแหละค่ะ เจ็บคนชิน หรือเราเป็นพวกมาโซ (งื่อ)

ยังไม่ได้ไปถอนฟันคุดล่าง เพราะแอบกลัวเจ็บเล็กน้อย รอบนี้หมอเห็นเลยบ่นว่า ระวังมันขึ้นมาเต็มๆแล้วใส่รีเทนเนอร์ไม่ได้เจ็บกว่าเดิมนะเอ้า เหย มีขู่ คิดว่ากลัวเหรอ

เดี๋ยวเงินเดือนออกแล้วเจอกันละกันนะหมอ แหะๆ (กลัวค่ะ ดังนั้นไม่ต้องขู่)

อิโจ

ปล. โอ๋ไปตามหาหัวใจแล้ว (หัวเราะ) ตอนนี้คงเริงร่าท่ามกลางอากาศร้อน (ไม่รู้จะอิจฉาหรือสมน้ำหน้าดี) กลับมาเร็วๆนะ แอบเหงาแฮะ
ปล.2 ฝากโอ๋ซื้อหูฟังออดิโอเทคล่ะ >_< เอฟจังจะมีเพื่อนแล้ว ถ้าได้มาจะตั้งชื่อว่าอะไรดีน้า (ให้ได้มาก่อนดีมั๊ย?)
ปล.3 แบบว่าตอน 5 ฮึก อยากได้ดาคิชิเมเตะแบบนั้น ฮึกๆ จะเอาๆๆๆๆๆ (ดูนานแล้ว แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอิจฉา ฮ่าๆ)

Rie Fu – ツキアカリ

ツキアカリ
作詞：Rie fu 作曲：Rie fu

青い　青い　空に　月の光をともす
甘く　淡く　重い　そんなものに捉われて

この月明かりの下　ひとり知れず
君の名前だけを呼んでいた
いつまでも未来をさがしてた
この光の中に‥

いつも　いつも　そばで　信じてゆく力が
遠く　脆い　ものを　動かしてる気がしてた

この月明かりの下　ひとり知れず
君の名前だけを呼んでいた
静かな愛情を信じてた
この光の中に‥

何も掴めないような夜には
君を想わないときはない
There isn’t a day I don’t think about
迷う心が　君に届くように

この月明かりの下　私の名前を呼んで
たしかに逢いにゆくよ　どこへでも
君のそばに

この月明かり　瞬きひとつせず
静かに私を見つめていた
君との未来をさがしてた
この光の中に‥

***********************

แสงนวลของดวงจันทร์ในผืนฟ้าสีคราม
ดูช่างหวาน สลัวราง และขรึมเคร่ง

ภายใต้แสงจันทร์นั้น ไม่มีใครแม้เพียงสักคน
มีเพียงเสียงของฉันที่เรียกหาเธอ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร…ฉันก็ยังคงมองหา
อนาคต…ท่ามกลางแสงจันทร์นวลสลัวราง…

มีเีพียงความเชื่อใจ…ที่สร้างพลังให้ฉันได้เสมอ
ฉันจะอยู่เคียงข้างแม้ความห่างไกล ความเปราะบาง จะเข้ามาในจิตใจ

ภายใต้แสงจันทร์นั้น ไม่มีใครแม้เพียงสักคน
มีเพียงเสียงของฉันที่เรียกหาเธอ
เชื่อมั่นในความรักอันเงียบงัน
…ท่ามกลางแสงจันทร์นวลสลัวราง…

จะหาสิ่งใดยึดเหนี่ยวได้ ขณะที่ค่ำคืนเคลื่อนคล้อย
ไม่มีเวลาไหน…ที่จะไม่คิดถึงเธอ
ไม่มีวันใด…ที่จะลืมความรู้สึกนี้ได้
หัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกนี้ จะมอบให้เพียงเธอ

ภายใต้แสงจันทร์นั้น ไม่มีใครแม้เพียงสักคน
มีเพียงเสียงของฉันที่เอ่ยเรียกตัวฉันเอง
ขอเพียงแค่ได้ไปพบ…ไม่ว่าที่ไหน
ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ

แสงจันทร์ที่กระพริบส่อง
ไม่มีใครแม้เพียงสักคน
ฉันยังคงเฝ้ามองหาอนาคตที่มีเธออย่างเงียบเหงา
…ภายใต้แสงจันทร์สลัวราง…

***********************

เพลงนี้ได้มาโดยบังเอิญจากที่ไหนสักที่ ถ้าคุณเป็นคนที่ชอบฟังเพลงช้าๆ เศร้าๆ เหงาๆ ขอแนะนำให้ลองฟังดูค่ะ เพราะ และเหงาได้ใจ Tsukiakari – Rie Fu

ตอนแรก เราติดใจเพลงนี้เพราะทำนอง และเลือกจับคู่เข้ากับฟิคเรื่องหนึ่งโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ต้องการบรรยากาศเพลงให้เข้ากับเนื้อเรื่อง แต่ไปๆมาๆ เพราะฟิคมันยาวไปหน่อย เลยติดเพลงนี้ไปโดยปริยาย (เราชอบเปิดเพลงเดียวต่อหนึ่งเรื่องน่ะค่ะ ฮา) ยิ่งมาแปลเนื้อหาเพลงแล้วยิ่งอิน ไม่คิดว่ามันจะตรงกับเนื้อหาฟิคด้วยล่ะค่ะ ก็ถือว่าเลือกถูกบิงโกกันไป (หัวเราะ)

เหตุเพราะทะลึ่งบ๊องแปลเอง ดังนั้นหากมีความผิดพลาดในการแปลก็ขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียวค่ะ (ยิ้ม)

เคทสึดัน

หายหัวไปเกือบจะครบเดือน (หัวเราะ)
ก็ไม่มีอะไรค่ะ เครียดเล็กๆ แล้วก็ไม่มีอารมณ์จะเขียนไดเพราะเซ็งบุโจ

ที่จริงก็ไม่ได้เครียดทุกวัน วันที่มีความสุขมากๆ ก็มีค่ะ

แล้วก็…ตอนนี้ เราเลือกแล้วนะคะ พูดออกไปแล้ว
สบายใจล่ะค่ะ ถึงจะต้องเป็นบินโบต่อไปอีกหลายเดือน (หรือปี?)
ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาของการเก็บเกี่ยว จนกว่าจะถึงเดือนสิบ ก็ต้องประหยัดกันไป
แต่ต้องผ่านไปได้อยู่แล้วล่ะ เพราะเราไม่เสียใจที่เลือก
ดังนั้น ถ้ามีความสุข ก็ต้องอยู่ได้อยู่แล้ว เราเชื่อในตัวเราเอง

วาดรูป

ช่วงนี้เครียดบ่อยๆ ก็จะวาดรูปเก็บไว้ ถึงเราจะไม่ได้เป็นพวกจิตรกรที่ชอบวาดรูปเป็นกิจวัตร แต่เราเป็นประเภทชอบเก็บความทรงจำไว้ในรูปวาดล่ะค่ะ ถ้าอารมณ์เสีย มีกระดาษที่ไหนก็วาดที่นั่น ทิชชูก็วาดเล่น แต่ถ้าอารมณ์ดีมากๆ ก็จะเขียนไดอารี่เป็นรูป เล่าเป็นเรื่องราว หรือถ้าไม่วาดรูปเล่าเรื่อง ก็วาดรูปเล่น ดังนั้นเราก็เลยจะมีไดอารี่แบบเขียนมือ (ไม่ค่อยได้เขียนหรอก ยกเว้นเวลานึกขึ้นได้ ฮา) กับสมุดวาดรูปอีกเล่ม ซุกอยู่ตรงหัวนอนพร้อมดินสออีกหนึ่งแท่ง ดูรูปแล้วรู้เลยค่ะว่าอารมณ์ไหน ถ้าอารมณ์ไม่ดี รูปจะไม่สวยเลย เบี้ยวๆ เส้นหนักๆ แต่ถ้าอารมณ์ดีจัดๆ รูปจะออกมาสวยจนเราไม่ค่อยจะเชื่อว่าเราวาดเอง -_-”

เมื่อวานตอนประชุมทีม มีบุโจเข้าด้วย คงไม่ต้องบอกว่าเราจะอารมณ์ดีหรือไม่ เพราะตัวการ์ตูนเละเต็มสมุดจด ที่จริงมันไม่ดีเลยนะคะ คนอื่นรู้หมดว่าคิดยังไง ช่างเปิดเผยเิกินไปเสียจริงเลยนะเรา

อันนี้เป็นรูปที่ใช้นิ้ว (นิ้วจริงๆนะ -_-“) วาดจากยามากิ ยากดีค่ะเหมือนใช้ paint แต่เอาไว้ระบายอารมณ์ชั่วคราว ดูแล้วพอจะเดาได้มั๊ย ว่ารูปไหนอารมณ์ีดี รูปไหนอารมณ์เสีย (หัวเราะตายไปแล้ว)

ตัวหนังสือและเสียงเพลง

อย่างที่บอกว่าซื้อยามากิมาเพื่อเก็บตก นอกจากจะเคลียร์ซีรี่ย์ได้แล้ว (เพิ่งดูโอเซนล่ะ หลังเขาได้อีก) ยังมาใช้เคลียร์ฟิค นิยาย ที่สะสมมากว่าสองปีได้อีกต่างหาก (ตกลงเป็นคนแบบนี้??) ระหว่างที่อ่านฟิค เราเป็นพวกชอบเปิดเพลงฟังไปด้วยล่ะค่ะ แต่…แค่เพลงสองเพลงเท่านั้นนะ แล้วก็เปิดซ้ำๆ ไปเรื่อยๆ ยังไงดีล่ะ มันเป็นความสนุกอีกแบบนึงของคนบ้าๆน่ะค่ะ (หัวเราะ) การที่เราเลือกเพลงก่อนจะอ่าน มันก็เหมือนเราเล่นเกมจับคู่เลือกใส่ soundtrack ให้กับฟิค คล้ายๆเป็น music director (ฮา) สร้างบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าเลือกถูกเพลงนี่มีเจ็บเลยนะคะ เวลาอ่านเจอตอนดราม่าเนี่ย ร้องไห้เลย หรือถ้าเป็นฟิคสนุกสนาน ถ้าเปิดเพลงสนุกสนานไปด้วยมันก็จะยิ่งเฮฮาอย่างแรงเลยล่ะค่ะ แล้วการที่เราเลือกแค่เพลง หรือสองเพลงในการอ่านฟิคหนึ่งเรื่องเนี่ย มัีนเหมือนเป็นการเลือกเพลงประจำฟิคไปในตัวน่ะค่ะ ประมาณว่า ถ้าฟังเพลงนี้เมื่อไหร่ ก็จะอยากอ่านฟิคเรื่องนั้นขึ้นมาทันที อะไรอย่างนี้

บางทีก็ฟังเพลงเดิมกับเรื่องใหม่ๆเหมือนกันนะคะ อย่างเช่นฟิคคู่อมตะเจเคที่มันจะมีกลิ่นอายความเศร้า กี่เรื่องๆ เราก็เป็นต้องเปิด someday for somebody ไปด้วยทุกที หรือฟิคโบราณประมาณญี่ปุ่นสมัยมีท่านหญิงท่านชายก็จะต้องเปิดเพลงบรรเลง once in a blue moon ไปด้วย อันนี้คงต้องเรียกว่ายึดติดกับบรรยากาศเพลงมากกว่าเนื้อหาซะละมั๊ง (หัวเราะ)

แต่ที่จริงพูดมาเยอะแยะนี่มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เป็นแค่การสร้างความทรงจำอย่างนึงเท่านั้นเอง เคยมั๊ยคะที่บางครั้งได้ยินเพลงเพลงนึงขึ้นมาแล้วทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต เราเป็นบ่อยๆ เลยล่ะ (ยิ้ม)

อิโจ

วันนี้อารมณ์ไม่ใส แต่ก็ไม่ขุ่น บอกไม่ถูกเหมือนกัน (ยิ้มแห้ง)